reflectie monologenvoorstellingen

Voor het vak drama zijn we een tijd lang bezig geweest met monologen, om uiteindelijk als resultaat zelf een monologenvoorstelling te spelen. Ik vond het een heel erg leuke ervaring, veel geleerd en weer eens iets anders als de hele tijd die saaie boeken . Maar een monologen voorstelling heb je natuurlijk niet in een weekje klaar, er is heel wat tijd in gestoken. Nou moet ik zeggen dat ik me ook veel op andere vakken heb gericht en me niet helemaal vol geconcentreerd op drama heb gefocust, maar naar mijn idee toch wel genoeg.

Als eerste moet er natuurlijk een tekst zijn. Er waren zoveel boekjes om teksten uit te kiezen dat ik er toen al redelijk gek van werd. Niks was goed, te lang, te vaag, te saai. Uiteindelijk vond ik bij toeval een boekje wat geloof ik iets in de buurt van “wij leven” heette. Ik vond daar twee teksten in, eentje heette de riem om mijn nek en deze was eigenlijk mijn eerste keuze. Maar na wat verder gebladerd te hebben vond ik een andere tekst over een soort van geïrriteerde huisvrouw die maar niet kon leven met het feit dat steeds haar koffiefilter scheurde. Ik had dus twee teksten en heb nog even getwijfeld welke ik zou kiezen, maar ben uiteindelijk voor de tekst over ‘koffiedrek in mijn bek’ gegaan (de laatste dus). Deze sprak mij meer aan omdat hij toch iets grappiger en iets duidelijker was dan de andere, ik begreep die niet zo heel goed en had het idee dat ik me in de koffietekst – om het zo maar even te noemen voor het gemak- beter kon inleven. Ik was dan ook best tevreden met deze keuze.
Toen we ongeveer alle monologen van elkaar gehoord hadden, vroeg ik me af hoe het in hemelsnaam mogelijk was om hier een voorstelling van te maken. In mijn achterhoofd had ik de gedachte dat het als het puntje bij het paaltje komt er vanzelf goede ideeën komen en dat het heus wel iets zou worden, maar op dat moment kon ik me het moeilijk voorstellen. In ieder geval werden er groepjes gemaakt en was het de bedoeling om met zijn 4en of 5en er iets van te maken. In mijn groepje zaten Sterre met een monoloog over ontmaagding, Lou als een soort van oud-militair die iets verteld over een leraar van vroeger, Veerle had een monoloog over Troje dus een hele oude monoloog (ook erg moeilijk!!) en Simone die iets verteld over verliefdheid. Onze monologen hadden dus niet veel overeenkomsten. Van de drie drama-uren in de week kreeg je er een ‘privé’ met mr. Pijpers en de andere twee waren bedoeld om zelf te gaan werken. Nu is het wel erg bekend bij iedereen dat ons groepje in deze uren waarin we zelf iets zouden moeten doen, niet erg veel geproduceerd heeft. We hebben wel erg veel lol gehad maar daar kom je uiteindelijk niet zo heel erg ver mee. In de toekomst moet dat dus wel verbeteren, dus ik moet er zelf voor gaan zorgen dat mijn inbreng in de productie (dmv ideeën/dingen uitvoeren of regelen/spullen meenemen)een stuk groter word. Maar dan ook van de anderen, want je bent natuurlijk niet in je eentje verantwoordelijk voor het groepswerk. Ik denk dat we aan Veerle toch wel het meeste hebben gehad, zij was altijd het meest serieus en wilde ook serieus werken, terwijl de rest er maar een beetje bij hing en ondertussen leuke theme-songs van oude tekenfilm-series zong. Maar er is ook wel wat gedaan hoor, Lou en ik hebben bijvoorbeeld bij John een echte boeg van een boot geregeld(weliswaar een idee van meneer Pijpers en decor van een ander groepje..), samen hebben we verschillende liedjes uitgekozen(die uiteindelijk niet helemaal perfect terecht zijn gekomen in het geluidssysteem). Al met al vind ik de 5 die we hebben gekregen voor de productie wel terecht en ik ga proberen om in de toekomst daar beter mee om te gaan.
 Meneer Pijpers speelt natuurlijk ook een rol in het hele gebeuren, van zijn commentaar moeten wij leren. Dat commentaar heb ik proberen op te nemen in het spelen van mijn monoloog, maar uiteindelijk merkte ik er in mijn voorstelling niet veel van. Bijvoorbeeld de spanning, die in mijn buik dan zou moeten zitten. Daar heb ik bij de voorstelling helemaal niet over nagedacht, eigenlijk over niks. Ik was erg zenuwachtig en dacht eigenlijk nergens aan, ik nam mezelf voor om gewoon daar te gaan staan en je verhaal vertellen aan het publiek, het gewoon doen! Maar dat is eigenlijk dom want dan zie je nog niks van het commentaar wat meneer Pijpers heeft meegegeven. Ik ga daar dus de volgende keren meer mee doen, proberen meer spanning te creeëren.
De vorstelling dag zelf vond ik echt superleuk, lekker geen school aan je hoofd maar alleen maar drama. Ik wilde wel graag van de tijd gebruik maken en heel erg veel oefenen, wat er uiteindelijk niet van gekomen is. Het smartboard in de collegezaal was toch iets interessanter. Volgende keer dus meer concentratie.

Maar als ik dan zo terug kijk op alletwee de voorstellingen, vind ik het toch nog steeds raar dat we voor de eerste voorstelling een 5 hebben gekregen. Ik ben het er mee eens dat de anderen veel beter waren (betere productie dus daardoor ook een betere voorstelling), maar vind een 5 dan toch wel erg laag aangezien we er naar mijn mening toch wel serieus mee bezig zijn geweest.
Gemiddeld een 5,7, daar kan ik toch tevreden mee zijn, ik sta in ieder geval geen onvoldoende. En er komt bij dat ik een super leuke en gezellige tijd heb gehad. Nu maar hopen dat deze reflectie lang en intelligent genoeg is voor een hoog persoonlijk punt ;)